ΙΑΧΗ....

Αν ο αριστοτελικός άνθρωπος είναι κοινωνικό ον, τότε, σε αντιδιαστολή, κι η κοινωνία είναι μια ομάδωση εγωιστών. Μεταξύ αυτών των εγωϊστών, επαναστάτης είναι εκείνος που όχι μόνο αρνείται να αποδεχθεί την πραγματικότητα που τον περιβάλλει, αλλά επιπλέον εξεγείρεται, κάνοντας πράξη τις θεωρήσεις του. Υπάρχει όμως μια διαφορά. Άλλος είναι ο επαναστάτης που εξεγείρεται συνειδητά κι άλλος όποιος εξεγείρεται ασυνείδητα, επειδή το βάρος των γεγονότων ξεπέρασε τις αντοχές του. Το είδος, δηλαδή, της συνείδησης που κάνει το άτομο να απεξαρτά την δράση του από τις κυρώσεις που επιβάλλει το κοινωνικό του πλαίσιο, πορεύεται αναγκαστικά σε στενωπούς που ενδοφέρουν βία και μαζικοποιείται περισσότερο όταν ελκύει την επίσημη καταστολή. Μια καταστολή μπορεί να εκμηδενίσει ένα επαναστατικό κίνημα, μόνο όταν αυτό είναι ήδη κοινωνικά απονευρωμένο και νεκρό. Στην αντίθετη περίπτωση, η καταστολή το αναζωογονεί και το παρακινεί σε ακόμη πιο αγέρωχες πράξεις. Κι ένα ζωντανό κίνημα επαναστατών είναι τόσο πιο μαζικό, όσο πιο πολύ έχει την μορφή μιας γιγάντιας αιτιακής ιαχής ενός ομογενοποιημένου κοινωνικού εγώ.