Χωρίς Κοινωνική Δικαιοσύνη

Χωρίς Κοινωνική Δικαιοσύνη, ότι και να κάνει ένα Κράτος δεν είναι παρά χονδροειδής ΚΛΟΠΗ!

Ο άνθρωπος ικανοποιεί τις ανάγκες του μέσα στην κοινωνία και ισορροπεί ανάμεσα στο ατομικό και στο κοινωνικό καλό, μέσω του λόγου. Η υλοποίηση αυτής της ισορροπίας γέννησε την ηθική του δυτικού πολιτισμού, όπου το άτομο, ασκώντας βία στον εαυτό του, έμαθε πως η επιβίωση του συνόλου και το κοινό καλό αποτελεί αναγκαία προϋπόθεση της ατομικής του ζωής. Δυστυχώς όμως, ο πολύς λαός (δηλαδή, η βάση της κοινωνικής πυραμίδας) δεν απόλαυσε ποτέ την αναλογούσα μερίδα από το κοινό συμφέρον, το οποίο ωστόσο υποχρεωνόταν άνωθεν να ενστερνιστεί σαν δικό του. Συχνά μάλιστα υποχρεωνόταν να θυσιάσει το βιός του ή ακόμα και την ζωή του υπέρ εκείνων των συμβόλων και των συμφερόντων που υποτίθεται ότι του τα εγγυόνταν. Αυτός ο οφθαλμοφανής παραλογισμός γεννά κατά καιρούς αιματοβαμμένες ιστορικές ανάπαυλες, όπου ο λόγος δικαιώνει την αρνητική σκέψη των φτωχών. Ακριβώς μια τέτοια ιστορική ανάπαυλα μας πλησιάζει ξανά με καλπασμό.

Αφού κάψαμε εντατικά τα αποθέματα πετρελαίου του πλανήτη, αφού υπερθερμάναμε την αναπνοή μας και φλογίσαμε τα λόγια που ανταλλάσσουμε μεταξύ μας, καταφέραμε τελικά η υπερβολική περιρρέουσα ζεστασιά να μας κοιμήσει και την συνείδηση. Οι τελευταίες “εξετάσεις αίματος” έδειξαν ότι νικά ο δήθεν φυσικός νόμος του καπιταλισμού (παγκοσμιοποίηση) κι αναρωτιέμαι που να κρύβεται το στοιχείο εκείνο της μαρξικής θεωρίας το οποίο οδηγεί σε μια κοινωνία της αλληλεγγύης. δυναμένη να αναδυθεί μόνο με την παρέμβαση του υποκειμένου, δηλαδή της κοινωνίας. Μένει επομένως να αναζητηθεί εκείνο το στοιχείο που παριστά την αξία της υπέρβασης, έναντι εκείνου που παριστά την διασφάλιση και αναπαραγωγή της υφιστάμενης τάξης.

Αφού το νέο δεν πέφτει ποτέ ως μάνα εξ ουρανού, αλλά ενυπάρχει στο παλιό ως δυνατότητα, τώρα που είμαστε μπροστά σε καινοφανείς εξελίξεις λόγω της κρίσης, που είναι περισσότερο από ορατή η εντατικοποίηση της εκμετάλλευσης και που ολοκληρώνεται η υπερσυσσώρευση κεφαλαίου, συνοδευόμενη από εξαθλίωση των λαών, ενώ κινδυνεύουν οι ιστορικά κληρονομημένες συλλογικές ταυτότητες στην περιφέρεια, εκείνο που μετρά είναι μια χειροπιαστή σχέση μεταξύ θεωρίας και πράξης.

Στην πράξη, το μέλλον διαμορφώνεται από δυο λογιών κινήσεις: α) την διαλεκτική κίνηση των εννοιών και β) την πραγματική κίνηση της ιστορίας. Αυτές οι δυό κινήσεις διαπλέκονται αξεδιάλυτα, αλλά την λύση την δίνει ΠΑΝΤΑ η ιστορία κι όχι η θεωρία. Η ορθολογικότητα δεν επιβάλλεται στα γεγονότα, αλλά συνάγεται από αυτά. Οσάκις η θεωρία έσπευσε να σφετεριστεί την ιστορική λύση και να απαντήσει αντ' αυτής, εξέπεσε σε ιδεολογία (δηλαδή, μηχανιστική δικαιολόγηση), που λειτούργησε ως αναισθητικό το οποίο διευκόλυνε την εγχείρηση ώστε να παραχθούν ψευδείς συνειδήσεις και καθεστώτα στυλ “υπαρκτού” σοσιαλισμού. Η ιστορική εμπειρία, άλλωστε, έχει δείξει ότι οι ιδέες δεν είναι παρά έκφραση συμφερόντων που μεταβάλλονται ανάλογα με την τάξη στην οποία ανήκει ο άνθρωπος ή η εκάστοτε ομαδοποίησή του.