ΓΙΑ ΤΟΝ ΛΟΡΕΝΤΖΟ ΜΑΒΙΛΗ

O Μαβίλης γεννήθηκε το 1860 στην Ιθάκη, από πατέρα Ισπανό και μητέρα Κερκυραία και ως τα 20 έζησε στο νησί της μητέρας του. Το 1880 πήγε στη Γερμανία και σπούδασε φιλοσοφία, όπου επηρρεάστηκε από τον Νίτσε, τον Καντ και τον Σοπενάουερ. Συγχρόνως, έγραφε λυρικά ποιήματα (σονέτα) ενώ δημοσίευε και σκακιστικά προβλήματα σε διάφορα γερμανικά έντυπα. Ήταν μεγαλόσωμος, ξανθός με γαλανά μάτια και μιλούσε πέντε γλώσσες (Ιταλικά, Ισπανικά, Αγγλικά, Γερμανικά και Ελληνικά). Το 1890 αναγορεύτηκε διδάκτωρ φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Έρλαγκεν της Βαυαρίας και επέστρεψε στη Κέρκυρα. Το 1896 πολέμησε εθελοντής στην Κρήτη και το 1897 στην Ήπειρο, όπου και τραυματίστηκε. Το 1910 βγήκε βουλευτής με το κόμμα των Φιλελευθέρων του Βενιζέλου, όπου υπερασπιζόμενος την δημοτική γλώσσα είπε την ιστορική φράση «Δεν υπάρχει χυδαία γλώσσα, μόνο χυδαίοι άνθρωποι». Επειδή δεν έκανε ρουσφέτια δεν επανεξελέγει στις επόμενες εκλογές. Στον Βαλκανικό πόλεμο του 1912, παρά τα 53 του χρόνια πήγε εθελοντής λοχαγός, αφήνοντας πίσω τον μεγάλο του έρωτα, την ποιήτρια Θεώνη Δρακοπούλου ή Μυρτιώτισσα, που τού' γραψε «Σ' αγαπώ/ δεν μπορώ/ τίποτ' άλλο να πω/ πιο βαθύ, πιο απλό, πιο μεγάλο...». Στις 28 Νοεμβρίου 1912, στη μάχη του Δρίσκου, έξω από τα Γιάννενα, μια σφαίρα τον τραυμάτισε θανάσιμα στο στόμα και εξέπνευσε. Ο Γρηγόρης Ξενόπουλος είπε για εκείνον: «Ο Μαβίλης στάθηκε ένας απ' τους σπάνιους ποιητές που το καλύτερό τους ποίημα ήταν η ίδια η ζωή τους».